Het ritme van de Samba is ontstaan in Afrika. Oorspronkelijk was het een vrolijke lichtzinnige dans van de Bantu-negers.
De negerslaven namen de muziek mee naar Brazilié waar de Samba de nationale dans is geworden, die de en in extase brengt.
Opmerkelijk is dat reeds in de 17e en 18e de dans in koppels gedanst werd en niet in rijen.
Eenmaal overgekomen in Zuid Amerika werden vele verschillende versies van de Samba - van Baion tot Marcha - gedanst tijdens het carnaval in Rio of op plaatselijke feesten.
Met zijn huidige naam is de dans in 1924 overgewaaid naar andere delen van de wereld. Met name de wereldtentoonstelling in New York zorgde in 1939 voor de grootste verspreiding van de Samba.
Tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog werd de Samba ook in Europa populair. Tegenwoordig is de Samba één van de uitbundigste dansen van de Latijns-Amerikaanse sector.
Om het ware karakter van de Samba te hebben moet de danser proberen er een flirtende, overdreven vrolijke interpretatie aan te geven.
Veel figuren die nu in de Samba gedanst worden, bereikt men door het kantelen van het bekken, wat de dans haar specifieke karakter geeft.
Kenmerkend voor de stijldanssamba is de "bounce" beweging. In een eenvoudige versie: staand op de linkervoet wordt de rechter naar voor geplaatst terwijl het
linkerbeen iets gestrekt wordt waardoor het bekken kantelt.
Vervolgens plaatst men de linker naast de rechtervoet, strekt lichtjes het linkerbeen terwijl de rechtervoet kort opgeheven en teruggeplaatst wordt.
Daardoor ontstaat er tegelijk een heen en weer gaande beweging van het bekken en een verende beweging tijdens het stappen.
Veel samba passen worden geteld als één-en-twee waarbij en-twee gesyncopeerd is en net zo lang duurt als de één.
Figuren zijn dikwijls acht maten lang omdat dit ook in de meeste muziek het geval is.
Muziek
De samba wordt gedanst op een ritme van 50/52 maten per minuut.
